De strijd in mijn denken

Mijn leven als agnost

Dit is exact wat de duivel doet. De duivel is niet dat kleine, rode mannetje met zijn bokkenpootjes, hoorntjes en staf. Hij is echt, hij leeft onder ons hier op aarde. En als we eerlijk zijn, zien we de sporen die hij overal achterlaat. 

In mijn jeugdjaren kende ik nog niet het concept van God. Mijn familie en vrienden geloofden niet. Het dichtste dat bij het geloof kwam, was agnosticisme*. Als het eens een keer over God ging, dan was het om te zeggen dat hij wreed was en dat hij mensen pijn doet. God bestond niet… en was tegelijkertijd wel iets, namelijk iets dat slecht is. Aan de andere kant werd er over de duivel nooit iets gezegd. Hij kreeg ook niet, zoals God, de schuld van de wrede dingen die er in de wereld gebeuren.

* Een agnost is een aanhanger van het agnosticisme. Een agnost heeft geen overtuiging van het wel of niet bestaan van bovennatuurlijke machten. Bovendien is een agnost van mening dat het niet mogelijk is om het bestaan of niet-bestaan van hogere machten aan te tonen.

In deze periode ben ik heel lang een "goeie" depressieve geweest. Niemand wist hoe eenzaam en leeg ik me vaak voelde, hoeveel verdriet er in mij schuilde. Wanneer ik bij een groep mensen was, zag iedereen alleen de grappige Ruby, de verlegen Ruby en de behulpzame Ruby. De "echte" Ruby was een goed bewaard geheim en kwam alleen naar boven als ik alleen was. Ik was hard voor mezelf en het leven voelde ook constant hard aan. Scheiding en slechte gezinsbanden: het waren slechts enkele van de dingen die het me niet gemakkelijk maakten. Ik kan eerlijk zeggen dat ik, net zoals zoveel andere kinderen, hier onder te lijden heb gehad. Maar je houdt je sterk, want uiteindelijk is dat toch wat de rest van je verwacht? Het heeft er echter toe geleid dat ik me heel lang niet goed in mijn vel voelde. Ik zocht uitwegen in witchcraft, sjamanisme, spirituele beurzen, mediums,... Gewoon om me "thuis" te voelen, om een doel te hebben en om mijn leven een bestemming te geven. 

Mijn aanvallen

Ik kreeg te maken met slaapverlamming, of zo wilt de medische wereld het toch noemen. Ik noemde het gewoon mijn "aanvallen". Ik besefte toen al dat het niet gewoon een medisch probleem is, waarin het lichaam slaapt en de geest wakker is. Neen, het was veel meer dan dat. Elke nacht kreeg ik te maken met een gevoel dat mijn lichaam door iets sluipend bekropen werd en dat ik er helemaal niets aan kon doen; niet bewegen, niet praten, niet roepen, niet gillen. Het enige dat iets kon doen, was mijn geest. Mijn bewustzijn was heel actief en scherp op zo’n momenten en ik voelde me bang, heel erg bang. Ik kan het gevoel eigenlijk nog altijd niet echt beschrijven. Het leek alsof alle positieve gevoelens weg waren en alleen de ergste en diepste duisternis er nog was. Het was altijd een strijd om er uit te geraken en de paniek weg te vechten.  

De eerste keer dat ik dit meemaakte, was het klaarlichte dag en was ik wakker. Al de andere keren die hierop volgden, gebeurde het wanneer ik wilde slapen of al aan het slapen was en hierdoor wakker werd. Je kan je niet voorstellen wat het is om dit elke nacht mee te maken. Ik voelde mij toen zo alleen. 

Hoe kan je deze situatie uitleggen aan iemand? En hoe kan je er dan nog bij zeggen dat het zoiets onwezenlijks is? Je kan dat niet in deze wereld, zonder de stempel "ZOT" op je voorhoofd te krijgen. Dat, of de "meen je dit nu"-blik, inclusief het wegwuifgebaar.  Ik kon mijn ei nergens kwijt en mijn wolk van depressie bleef hierdoor groeien.  

Alsof dit nog niet genoeg was, moest het engste blijkbaar nog komen. 

Mijn kamer bevond zich toen op de 1ste verdieping. De trap die naar mijn kamer liep had een gangetje. Toen ik naar mijn kamerdeur stapte richting de gang om het licht uit te doen, zag ik op dat tussenstuk een schim staan. Het had de vorm van een mens, maar van details was alles afwezig. De vorm was gevuld met iets schaduwachtig zwart. Toen ik mijn hoofd terug draaide om te zien of ik dat wel "echt" had gezien, stond het op de trap en niet meer op de gang. Ik kreeg echt een mini-crisis vanbinnen. Als een klein kind heb ik de deur dicht geslagen, ben ik naar mijn bed gestapt en heb ik me onder mijn donsdeken verstopt. Precies of de deur dicht doen en een donsdeken over mijn hoofd, mij zouden kunnen beschermen van dingen die mijn verstand en geest niet aankonden.  Ik wist niet wat ik hiermee moest doen.

Mijn ervaring met spirituele beurzen

Ik had toen al een tijdje een vrijwilligersbaantje op een spirituele beurs.  Ik hielp met de opbouw en afbraak van de verkoopskraam en stond ook achter de kraam tijdens de beurs. Ik had het gevoel hier "het" gevonden te hebben, of toch deels. Ik dacht dat als ik meer kon leren over deze spirituele wereld, ik me minder "leeg" zou voelen. Dit wereldje trok toen ook aan me. Ik had al lichte "gaven" en de mensen daar testen me soms uit.  

Ze leiden hen af van de kern, namelijk God, en maakten hen afhankelijk van kaarten, glazen bollen en van henzelf.

Regelmatig zag ik dezelfde gezichten terug, met steeds dezelfde vragen; "Hoe gaat mijn liefdesleven aflopen?", "Wanneer geraak ik van mijn vreselijke man af?",…  Telkens waren het gebroken mensen, die hoop zochten tegen welke onredelijke prijs ook, omhult in "glitters en liefde".

Die "Jezus-mensen"

Totdat "ZIJ" daar stonden. Die aparte mensen waar heel de beurs het over had. Die volgers van Jezus, die de mensen wat probeerden wijs te maken. Ik lach hier eigenlijk nog altijd om. Volgens de mensen die deze spirituele beurzen regelmatig bezoeken, kan Jezus niet bestaan. Maar een kristallen schedel kan wel een eigen persoonlijkheid hebben en met je communiceren.

Die "Jezus-mensen", die rare mensen. Eigenlijk waren we heel hard tegenover hen, ook al beweerden we altijd dat liefde alles is. En toch bleven ze terug komen, als schapen tussen de wolven. Alles wat ze deden was gratis, ook al kostte het hen naast geld ook vaak een mentale en spirituele strijd. 

Elke keer als ze daar waren was het ongelofelijk om te zien.  Ik wist niet wat ze deden, want ik had nog nooit met hen gepraat, maar er veranderde duidelijk IETS. Elke keer als ik mensen langs hun stand zag passeren, leek het juist alsof de stand daar niet was. Mensen hadden precies oogkleppen op of werden als marionetten geleid. Je zag ze bijna allemaal met dezelfde bocht rond de stand heen lopen, terwijl dit de enigste stand was die geen geld vroeg. Dit intrigeerde me heel erg.

Het leek wel alsof de duivel niet wilde dat De Waarheid aan het licht kwam. Dat was uiteindelijk ook wat ze daar deden: Het Licht verspreiden in het duister met zijn valse glitterlook.

Die "Jezus-mensen" bleken helemaal anders te zijn dan we ons op de beurs hadden voorgesteld. Die "sekte" bleek een hechte vriendengroep te zijn, die allemaal zot stonden van Jezus. Zij hadden allemaal De Waarheid ontdekt en Jezus persoonlijk leren kennen. Op hun eigen speciale manier, hadden ze allemaal een aanraking gehad met God, waardoor ze niet anders meer konden dan in Hem te geloven.

De "God-bom"

Alles begon me richting God te duwen. Er was binnenin me iets dat uitgehongerd leek te zijn en plotseling wakker werd geschud. Een "God-bom" was in me los gekomen. Overal waar ik heen ging hingen er ineens posters van Jezus, auto’s reden met Jezus rond,… Zelfs mijn anime-series eindigden ineens met hoe goed Hij ons kende, er was een heel filmpje achter geplakt. Als ik later dan diezelfde link opende en het filmpje opnieuw wilde tonen aan iemand, dan was het verdwenen. De aflevering stond er nog op, maar dat ene stukje op het einde was weg. Ik kan zo nog veel voorbeelden geven, maar het belangrijkste is dat het telkens heel persoonlijke dingen waren waarlangs Hij mij bereikte. Op één dag heeft God me meerdere beelden laten zien en een persoonlijk cadeautje, letterlijk uit de hemel gegeven, waardoor ik "JA" heb gezegd. Ik heb "JA" gezegd tegen Jezus en God. Ik kon niet anders meer dan geloven dat Ze er waren voor mij.

Op 07/04/2012 heb ik me dan uiteindelijk laten dopen. Sindsdien ben ik zachter voor mezelf, is mijn depressiewolk weg, zijn de aanvallen weg, is dat gevoel van alleen zijn weg en loop ik op een roze wolk. Niet alles is makkelijker, maar ik ervaar wel de kracht en de hulp van Jezus Christus en God. 

Ik ben God eeuwig dankbaar voor alles wat Hij heeft gedaan en nog steeds doet in mijn leven.